گـفـتـیم کـربلا… دلمان بی‌هوا گرفت            آری دل غـریـبه و هـر آشـنـا گـرفـت

یادش بخیر، یک دهه از داغ روضه‌ها            نـاله زدیـم پـای تو تا این صدا گرفت

ای خوش به حال آنکه نگاهت گرفتش و            ای خوش به حال آنکه برات از شما گرفت

ای خوش به حال آنکه ز دستان فاطمه            یک اربـعـین زیارت کرب‌و‌بلا گرفت

آمـد بـه زیـر قــبّـه و پــائـیـن پـای تو            آنقدر گـریـه کرد که آخـر دعـا گرفت

ای خوش به حال آنکه ز پاهای زائران            تربت گرفت و بُرد و مریضش شفا گرفت

رحمت بر آن کسی که مرا نوکر تو کرد            لعنت بر آن کسی که مسیر تو را گرفت

خوردی زمین چنان که دل مصطفی شکست            افـتـادی و چنین دل خـیـرالنـسا گرفت

لعنت بر آن کسی که به سینه نشست و بعد            موی عزیز فـاطـمه را از قـفـا گرفت

آمد کسی که چشم به انگشتر تو داشت            آمد کسی و زود ز جسمت عبا گرفت